Hello! Goodbye!

Op 22 juli ging onze vlucht vanuit Lima naar de internationale luchthaven van San Jose en zouden we na ruim 9 maanden Anton en Johan ontmoetten (de vader en oom van Arnold) die ons zouden opwachten in San Jose. We zouden lekker vroeg vertrekken naar de luchthaven van Lima, zodat we tijd genoeg hadden om op de luchthaven te ontbijten en nog wat te shoppen. Dit liep alleen niet helemaal zoals we hadden verwacht...

We kwamen ongeveer 3 uur voor vertrek van onze vlucht aan op het vliegveld, tijd genoeg zou je zeggen. We hebben tijdens onze reis al heel wat vliegvelden gehad en normaal wordt op het mededelingenbord altijd aangegeven bij welke balie je moet inchecken. In Lima dus niet!...in ieder geval niet onze vlucht. Na een half uur wachten gingen we toch maar navraag doen bij welke balie we moesten inchecken en na een keer of vier van het kastje naar de muur te worden gestuurd hadden we dan toch de balie gevonden die we moesten hebben. Inmiddels was het al gigantisch druk geworden in de vertrekhal en moesten we aansluiten in een enorm lange rij. Na bijna een uur in de rij te hebben gestaan waren we dan eindelijk aan de buurt. Voor shoppen hadden we al geen tijd meer maar een ontbijtje moest nog net kunnen dachten we. Net toen we dachten dat het inchecken gelukt was vroeg de incheckdame naar ons inentingsboekje, omdat we moesten aantonen dat we waren ingeënt voor gele koorts. Kim had haar boekje nog wel maar het boekje van Arnold zat in zijn rugtas die was gestolen in Vietnam. We hadden er helemaal niet meer aan gedacht om een nieuw boekje aan te vragen destijds. Eerst wilde de incheckdame ons niet meer helpen en zei ze alleen dat we niet mee mochten. Maar na meerdere keren vragen wat we dan nog konden doen, stuurde ze ons toch maar naar de dokterspost in de vertrekhal. We hadden nog iets meer dan een uur voordat onze vlucht zou vertrekken dus we gingen in volle vaart richting de dokterspost. We probeerden zo rustig mogelijk tegen een aardige vrouwelijke arts te vertellen wat het probleem was en ze zei dat ze een officieel document uit Nederland nodig had waarop stond dat Arnold was ingeënt tegen gele koorts. We hadden het geluk dat onze vlucht 's-morgens vertrok uit Lima en het dan nog middag was in Nederland, zodat de helpdesk van Traveldokter (hier hebben we onze inentingen gehaald) nog bereikbaar was. Uiteraard hadden we geen kleingeld bij ons voor de publieke telefoon dus was het weer rennen naar het dichtsbijzijnde winkeltje om te wisselen. Gelukkig kregen we vrij snel contact met een medewerker van Traveldokter en legde Arnold in sneltreinvaart uit wat het probleem was. Ze begreep het probleem en zou meteen een fax sturen met het document wat we nodig hadden. Al na een paar minuten kwam het document binnen bij de dokterspost (dikke duim omhoog voor de dame bij Traveldokter), werd voor Arnold een nieuw inentingsboekje gemaakt en trokken we weer een sprintje richting de incheckbalie. Bij de eerste de beste balie wilde de medewerker ons niet helpen, omdat we te laat waren volgens hem. Dit accepteerde we niet dus gingen we naar een medewerker toe die wist van ons probleem. We lieten Arnold zijn gloednieuwe glimmende inentingsboekje zien met een nog natte stempel en deze keer kregen we wel onze boardingpassen mee. Natuurlijk was onze gate waar het vliegtuig vertrok een van de laatste in de luchthaven, dus was het weer sprinten geblazen! Na een paar zenuwslopende minuten wachten voor de douane en de veiligheidscontrole konden we dan toch eindelijk het vliegtuig in en even bijkomen van alle spanningen van het afgelopen uur. Het scheelde al met al erg weinig of we hadden onze vlucht naar San Jose gemist.

Nadat we waren geland op de luchthaven van San Jose was onze bloeddruk alweer wat gedaald en hadden we een soort van lunch (de steward zei dat het kip was) gehad in het vliegtuig. Nadat we onze bagage van de band gehaald hadden gingen we naar de aankomsthal en zagen we Anton en Johan staan. Het was echt geweldig om elkaar na ruim 9 maanden weer te zien op de luchthaven van San Jose! Na een paar dikke knuffels gingen we richting San Jose waar we allemaal in hetzelfde hostel sliepen. Hier stond ons nog een verassing te wachten; mini hagelslagjes en vlokken en een zak drop!! Bedankt Maikel en Karin, het was heerlijk!! De rest van de dag hebben we doorgebracht met, onder het genot van een lekker drankje, (sterke) reisverhalen te vertellen en de laatste nieuwtjes uit Nederland.

Voor ons eerste uitstapje met Anton en Johan hadden we Tortuguero gepland staan. Dit is een piepklein dorpje aan de Caraïbische oostkust van Costa Rica en is vooral bekend om de vele schildpadden die 's-nachts naar het strand komen om daar hun eieren te leggen. Na een busrit van een paar uur en na een hele mooie boottocht door de jungle (Tortuguero is alleen bereikbaar via het water) kwamen we rond de middag aan in Tortuguero. We hadden van tevoren geen slaapplaats geregeld dus gingen we op weg op zoek naar een hostel. Het eerste hostel was vol (het bleek dus hoogseizoen te zijn in Tortuguero) maar toen we op weg gingen naar het volgende werden we onderweg aangesproken door een man die zei nog kamers beschikbaar te hebben. Deze man bleek Ray te heten en had nog twee kamers vrij in een soort bungalow. Het bleek een heel mooi relax plekje te zijn met een paar hangmatten en een gezellige bar, dus Anton en Johan waren ook dik tevreden. Deze Ray had jaren op een cruiseschip gewerkt als kok en kon dan ook erg lekker koken. Erg leuk dat we hier zomaar terecht waren gekomen zonder iets te plannen. De eerste avond hebben we meteen samen met gids Leonardo een strand bezocht in het nationale park van Tortuguero waar de schildpadden hun eieren leggen. Het is niet altijd zeker dat je een schildpad daadwerkelijk zijn eieren ziet leggen, daar moest je een beetje geluk bij hebben volgens onze gids. Wij hadden geluk en zagen een schildpad die net was begonnen met eieren leggen. Volgens de gids raken de schildpadden in een soort trance als ze eieren leggen en hebben ze niet in de gaten dat er mensen in de buurt zijn dus konden wij rustig kijken hoe de schildpad zijn pingpong vormige eitjes legde.

De volgende dag zijn we weer met gids Leonardo op pad geweest en hebben we een drie uur lange boottocht gemaakt door nationaal park Tortuguero waar we onder andere apen, een kaaiman, hagedissen, schildpadden en vogels zagen en een brulaap hoorde. Het was erg mooi om vanuit een roeiboot de jungle te bekijken, want de beestjes waren geneigd om wat langer te blijven zitten/hangen zonder het geluid van een motorboot. Alleen kregen we na een tijdje best een houten kont, want de bankjes waren niet zo comfortabel.

Daarna zouden we verder gaan naar het stadje La Fortuna om de bekende Arenal vulkaan te bekijken. Maar dan moesten we eerst weer via de rivier terug naar de opstapplaatst waar ons minibusje stond te wachten. Die nacht had het echter zo hard geregend dat de rivier een paar meter hoger stond dan een paar dagen geleden en was het nu een snelstromende rivier geworden vol met boomstammen die meegesleurd waren door de harde stroming. Niet alleen moest het bootje ploeteren tegen de rivier in en boomstammen ontwijken maar kreeg ook nog eens te maken met een haperende motor. We waren dus best blij dat we uiteindelijk de opstapplaats hadden bereikt en op weg konden naar La Fortuna.

Aangekomen in La Fortuna hadden we weer een leuk hotel gevonden met een groot balkon met uitzicht op de Arenal vulkaan en een paar heerlijke schommelstoelen waar we 's-avonds met zijn vieren al schommelend een lekker borreltje namen. De Arenal was helaas niet zo spectaculair meer als een paar jaar geleden want toen spuugde hij nog lava uit, maar het uitzicht was niet minder mooi. Dus de dag na aankomst zijn we in plaats van naar de vulkaan naar een mooie waterval gewandeld. We hadden ook nog diezelfde dag gepland staan om met zijn vieren naar de Baldi hot springs te gaan, maar Anton en Johan waren dusdanig uitgeput van het wandelingetje naar de waterval dat we maar met zijn tweetjes zijn gegaan. Hier hebben we even heerlijk uitgerust in de vele lekkere warme baden.

Het bergplaatsje Monteverde heeft één van de mooiste jungles van Costa Rica dus dat was onze volgende halte. Om er te komen kun je vanuit La Fortuna een korte route nemen per boot via het Arenal meer. We werden eerst per bus naar het haventje gebracht en vanaf daar werden we met de boot naar de overkant gebracht. Daar werden we na een tijdje te hebben gewacht opgehaald door een bus die ons het laatste stukje naar Monteverde bracht. Dit laatste stuk was erg mooi met panoramische uitzichten over de bergen en jungle, het zogenaamde cloudforest, van Monteverde. Na een klein oponthoud, omdat een busje voor ons vast was komen te zitten in het modderige weggetje, kwamen we aan in Monteverde. We waren wel weer eens toe aan wat adrenaline dus hadden we voor de volgende dag een zipline besproken (hierbij vlieg je via een staalkabel van het ene naar het andere platform in de bomen van het regenwoud). Dit is zo'n beetje de bekendste activiteit om te doen in Monteverde en de keuze is dan ook groot. Wij wilden, net als toen in Thailand, weer door de jungle en over de boomtoppen vliegen en deze ervaring wilden we dan ook graag delen met Anton en Johan. Aangekomen bij het park werden we in onze veiligheidsuitrusting gehesen inclusief helm en veiligheidshandschoenen, kregen we een korte uitleg over wat je moet doen om veilig te ziplinen en konden we aansluiten bij het eerste traject. Anton en Johan keken een beetje bezorgd (of bang?) maar sloten natuurlijk ook gewoon in de rij aan. Na de eerste zipline gingen ze dan ook helemaal los en vonden ze het geweldig. Er zat zelfs een zipline bij van achthonderd meter waarbij je met een flinke vaart over de boomtoppen vloog. Echt een schitterende ervaring! We hadden ook nog de mogelijkheid om een zogenaamde Tarzan-swing te maken. Hier moest je aan een soort elastiek van een ongeveer 6 meter hoog platform springen waarna je een stuk werd weggeslingerd en weer terugzwaaide net als tarzan aan een liaan. Het maximale gewicht was 90 kilo dus Anton kon helaas niet mee :P, maar tot onze verassing sloot Johan ineens achter ons aan en deed ook zomaar even de Tarzan swing! We dachten dan ook dat Johan nog vol stond van de adrenaline van het ziplinen en niet meer wist wat hij deed ;-) Die middag hebben we nog een iets minder spectaculaire boswandeling gemaakt waarbij je via een paar bruggen een mooi uitzicht had over het bos.

De volgende twee dagen hebben we eerst nog een echte junglewandeling gemaakt door het Santa Elena nationale park. Het weer zat die dag niet echt mee en we hebben dan ook een tijdje in een flinke tropische bui gewandeld en zagen we niet zoveel beestjes (wel veel grote rupsen). Het bos was wel heel mooi en gelukkig niet zo druk als het bekendere Monteverde nationaal park die vlakbij ligt. Als laatste hebben we in Monteverde nog een koffietour gedaan voordat we 's-middags zouden vertrekken naar Jaco. Het was erg interessant om het hele proces van de koffieboon van plantage tot aan het bakkie koffie te zien. Vooral de dark roast koffie uit Monteverde is heerlijk. Bij de koffieplantage mochten we nog een stukje meerijden in een ouderwetse ossenwagen die werd getrokken door een paar enorme ossen.

Via ons hostel in Monteverde hadden we een busje geregeld die ons naar het plaatsje Jaco bracht. Dit is een badplaats aan de westkust van Costa Rica waar veel rijke Amerikanen een luxe appartement hebben gekocht om hier hun vakantie in door te brengen. Tijdens de rit ernaartoe stopte onze chauffeur nog bij wat aapjes en een stel gigantische krokodillen. Omdat we na het drukke schema van de afgelopen dagen wel toe waren aan wat rust hebben we hier een heerlijk luxe appartement voor ons vieren geboekt met alles erop en eraan. Hier hebben we dan ook twee dagen helemaal niets gedaan. Lekker even bijkomen aan het zwembad en onder het genot van een drankje 's-avonds een paar potjes "geduuzent" op het balkon. Omdat we een volledig uitgeruste keuken hadden konden we lekker zelf koken en 's-morgens bij het ontbijt genieten van dark roast koffie die we uit Monteverde hadden meegenomen. Wat kan luxe lekker zijn!

Omdat we toch nog wat van Costa Rica wilden zien hebben we ons luxe-paleis toch vaarwel moeten zeggen en zijn we via een lokale bus naar het even verderop gelegen plaatsje Quepos gereden. Hier zijn we twee nachten gebleven en hebben we het nationale park Manuel Antonie bezocht onder leiding van een gids. Deze keer hadden we meer geluk en hebben we een paar apen gespot, een grote boa constrictor, spinnen, hagedissen en eindelijk de luiaard. De luiaard die wij zagen was eigenlijk best wel actief, dus we konden hem goed bekijken. Na een korte wandeling naar een aantal uitkijkpunten langs het park hebben we de dag besloten met een drankje in een strandtentje aan de rand van het park.

Toen stond alweer Alajuela op het programma; het laatste stadje in Costa Rica die we samen met Anton en Johan zouden bezoeken. Alajuela is de tweede stad van Coste Rica en de ligt vlakbij de krater van de Poas vulkaan, één van de grote bezienswaardigheden in de omgeving. Toen we vertrokken uit ons hotel op weg naar de vulkaan was het weer prima, maar eenmaal boven aangekomen was de top volledig in de wolken en was er dus niet veel te zien. Teleurgesteld liepen we terug naar het restaurant, namen een bakje koffie en zouden het later nog een keer proberen. Een klein halfuurtje later probeerden we het nog een keer en deze keer hadden we geluk. Precies op het moment dat we bij het uitkijkpunt aankwamen verdween de bewolking en hadden we een prachtig uitzicht over de gigantische vulkaankrater waar nog steeds een beetje rook uitkwam die, door de zwavel, naar rotte eieren rook. De dag daarop zijn we naar de dierentuin in Alajuela geweest om de dieren alsnog te spotten die we in de nationale parken hebben gemist, zoals de papegaai en de Toekan.

Toen zat onze tijd samen met Anton en Johan er alweer op en hebben we ze de volgende dag met een ietwat duffe kop van het glaasje rum de avond ervoor op het vliegveld uitgezwaaid.

We hebben het erg naar ons zin gehad en onze tijd samen in Costa Rica is veel te snel voorbij gegaan en vooral voor mij, Arnold, was het erg leuk om mijn vader na zo'n lange tijd weer te zien. Gelukkig hoeven we niet nog een keer negen maanden te wachten voordat we elkaar weer zien.


Groetjes Arnold en Kim