Schommelen op de Navimag

Na alweer onze derde vlucht in anderhalve week kwamen we aan in Santiago, de hoofdstad van Chili. Het is één van de grootste steden van Zuid-Amerika met zo'n 6 miljoen inwoners, maar in het stadsgedeelte waar ons hostel stond aan de rand van het centrum was dit niet echt te merken en kon je vrij rustig door de straten en parken wandelen. Diezelfde avond gingen we nog wat eten bij een chinees restaurant vlakbij ons hostel. Kennelijk was onze biologische klok nogal in de war door alle tijdzones die we hadden gepasseerd de afgelopen dagen, want we waren ervan overtuigd dat het rond acht uur 's-avonds was, maar het was al bijna half twaalf toen we ons eten wilden bestellen. Gelukkig was de keuken nog open en konden we nog net voor sluitingstijd ons eten naar binnen werken.

Na de eerste dag waar we even niks hebben gedaan, behalve lekker uitslapen en ons blog van Tahiti en Paaseiland typen, zijn we de volgende dag de San Cristobal op gewandeld. Bovenop deze berg staat een groot Jesus beeld wat wel een beetje lijkt op het Jesus beeld in Rio de Janeiro. Vanaf de heuvel had je dan ook een mooi uitzicht over de stad, alleen werd het uitzicht nogal belemmerd door al het smog die boven de stad hangt. Die dag wilden we nog wat gaan shoppen in het centrum maar onze timing was niet zo goed, want ook in Santiago zijn de meeste winkels op zondag gesloten. De volgende dag hebben we weer lekker door de stad gewandeld en zijn we naar het oude fort Santa Lucia gelopen voor weer een mooi uitzicht over de stad en zijn we naar het centrum gelopen en hebben we de Plaza de Armas bezocht, een kijkje genomen in de gigantische kathedraal Metropolitana die grenst aan de Plaza en hebben we geshopt in het centrum, omdat we nog een winterjas nodig hadden voor het koude zuiden van Chili.

De volgende stad die op het programma stond was Valparaiso waar we één nacht hebben doorgebracht. Valparaiso is een kuststadje die vooral bekend is om zijn historische centrum met zijn vele gekleurde huisjes die rondom en bovenop heuvels zijn gebouwd, steile straatjes en trappen waar je makkelijk een dag kunt rondwandelen. Het hele oude stadscentrum is Unesco werelderfgoed en is zeker de moeite waard om te voet te bezichtigen. Een aantal heuvels kun je ook bereiken via een zogenaamde "ascensores". Dit is meestal een oud en gammel kabelwagentje die met een hoop gekraak en gekreun naar boven wordt getrokken en waarbij je blij bent dat je bovenaan weer mag uitstappen. In de stad hebben we een bezoek gebracht aan het huis van de in Chili beroemde dichter Pablo Neruda die daar, toen hij nog leefde, regelmatig doorbracht in zijn zee-thema huis met prachtig uitzicht over de haven.

Van Valparaiso hebben we de nachtbus genomen naar het stadje Pucon, het outdoorsport mekka van Chili. Gelukkig zijn in Chili de nachtbussen veel beter dan in Azië, dus kwamen we vrij uitgerust aan. Pucon heeft wel wat weg van een wintersportplaatsje en met zijn ligging aan het meer Villarrica en op de achtergrond de besneeuwde top van vulkaan Villarrica ziet het er allemaal erg fraai uit. Omdat we wel weer eens een keer zin hadden in wat spanning en adrenaline hebben we de volgende dag lekker geraft. Samen met een Zwitser een Chileen en Chileense gids begon het eerste gedeelte nog vrij rustig maar daarna begon de rivier lekker ruig te worden en werden we regelmatig getrakteerd op een koude douche. Omdat er halverwege het parcours een hoge waterval was die toch echt iets te hoog was om er met een raft vanaf te storten, waren we genoodzaakt om een stukje te wandelen. Weer bij de rivier aangekomen dachten we dat we zo weer de raft in konden stappen maar dit bleek toch iets anders te zijn, omdat we dus van een vijf meter hoge rots in het ijskoude water moesten springen en vervolgens naar onze raft moesten zwemmen. Dat was best wel spannend, want je moest wel op een bepaalde plek in het water landen waar het diep genoeg was en waar het water niet al te snel stroomde. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd en konden we weer verder peddelen. Daarna hebben we het iets minder heftig gedaan maar niet minder leuk; paardrijden door de bergen. Gelukkig kregen wij als onervaren cowboys een paar lekker rustige paardjes die volgzaam de bergen door hobbelden en regelmatig moesten uitrusten, omdat ze even op adem moesten komen op gedeeltes waar het steil werd. Na het paardrijden werden we door onze gids bij hem thuis uitgenodigd en kregen we een lekkere lunch en werd Kim uitgedost als een echt Mapuche indiaantje.

Daarna gingen we weer verder naar het zuiden naar Puerto Vares dat, net als Pucon, ook weer schitterend tussen bergen is gelegen en waar twee besneeuwde vulkaantoppen het landschap domineren. Helaas hadden we een beetje pech met het weer, want het was erg regenachtig die dagen dat wij in het stadje waren, dus we hebben de vulkaantoppen maar heel weinig kunnen zien. De eerste paar regenachtige dagen hebben we dan ook niet echt veel kunnen doen, maar gelukkig was er in het hostel waar we zaten een grote LED tv met genoeg films (en afleveringen van het nieuwe seizoen van The Game Of Thrones:))om de dag mee door te brengen. De laatste paar dagen klaarde het weer gelukkig wat op en hebben we de Salto de Petrohue bezocht. Dit is een mooie grote waterval met op de achtergrond de vulkaan Osorno. De dag erna vonden we het nodig om weer eens wat sportiefs te doen dus hebben we een mountainbike gehuurd en zijn we naar het stadje Frutillar gefietst. Dit viel nog best tegen, want het was 32 kilometer fietsen naar het stadje door heuvelachtig terrein met een paar flinke klimmetjes. Maar we hadden gehoord dat je in Frutillar heel lekkere taart kunt eten, dus dat vooruitzicht was een goede motivatie voor ons. Na een heerlijk groot stuk taart naar binnen te hebben gewerkt waren we er weer helemaal klaar voor om terug naar Puerto Vares te fietsen. Helaas voor ons begon het weer al bijna vanaf het begin van ons vertrek om te slaan en hebben we heel de terugweg regen gehad. Moe en helemaal doorweekt kwamen we aan bij ons hostel en na een lekkere warme douche hebben we de rest van de avond lekker in de bank gehangen.

Een aantal maanden geleden hadden we besloten om niet met de bus verder naar het zuiden van Chili te reizen maar met de boot. In het zuiden van Chili heb je namelijk de Navimag lijn, dit zijn ferryboten die vanaf Puerto Montt naar Puerto Natales reizen en zijn aangepast om ook passagiers te vervoeren. Normaal duurt deze bootreis ongeveer vier dagen en gaat het door vrij rustig water door fjorden, maar omdat een gedeelte van de reis door open zee gaat, de golf van Penas waar het regelmatig flink kan stormen, heeft de boot nogal eens wat vertraging. Dit was dus ook het geval met onze boot; die zou eerst op vrijdag vertrekken, maar door slecht weer werd dit pas zondagnacht.

Uiteindelijk vertrok onze boot dan toch om één uur zondagnacht en deelde we onze zes persoons cabine met een Zwitser stel, Daniël en Marion, die we al eerder hadden ontmoet. We hadden dan ook ruimte genoeg, de stapelbedjes sliepen heerlijk en we hadden ook nog eens een eigen badkamer. Niets te klagen dus! De eerste dag was het weer prachtig en kon je op het dek genieten van het mooie uitzicht en de zon. We zagen ook regelmatig zeehonden en in de verte zelfs een paar keer een fontein water van een walvis die even boven water kwam. De tweede dag was het gedeelte met de open zee en het ging dan ook behoorlijk tekeer. Hoewel de meeste passagiers zeeziek waren viel het met ons eigenlijk erg mee. Kim was alleen 's-ochtends een beetje beroerd en Arnold had helemaal nergens last van. In de kantine was het die dag ook erg rustig en zaten we regelmatg met maar een paar man te eten. Soms moest je je bord goed vasthouden, want door de hoge golven gleed die zo je tafel af. Het was vaak ook een hele onderneming om van de ene kant van de kantine naar de andere kant te lopen met je bord eten of beker drinken, want het slingerde zo erg dat het net leek of je bezopen was. Pas tegen negen uur 's avonds begon de storm af te nemen en werd het weer rustig. De overige twee dagen was de zee lekker kalm en brachten we de dagen meestal door met slapen, eten, lezen, nog meer eten en films kijken. De avonden brachten we meestal door met onze Zwitserse vrienden en deden we wat kaarten en drinken.

Uiteindelijk kwamen we na vier dagen op zee aan in Puerto Natales en zaten we samen met Daniël, Marion en nog een Zwitsers stel, Susan en Roman, in een lekker gezellig hostel. Met zoveel Zwitsers op één plek kon het natuurlijk niet anders dan dat er die avond een kaasfondue gemaakt moest worden en die was erg lekker. De volgende dag vonden wij als Nederlanders natuurlijk dat er een lekkere Hollandse pot gekookt moest worden. Dus we hebben voor de Zwitsers gehaktballen, gekookte aardappels en bloemkool met een lekker kaassausje gemaakt. Iedereen vond het erg lekker en Alejandro, de hosteleigenaar met een grote eetlust die niet toevallig altijd even langs kwam als wij aan het eten waren, vond het ook heerlijk.

Puerto Natales is gelegen in het schitterende Patagonië. De afgelopen dagen hebben we door dit gebied gereisd en onder andere over een gletsjer gewandeld wat erg indrukwekkend was! Maar daarover meer in het volgende verslag.

Groetjes Arnold en Kim