Patagonië!!!

Patagonië is een gebied in Zuid-Amerika en strekt zich uit over zowel Chili als Argentinië. Na de boottocht met de Navimag bevonden we ons in Patagonië en op ongeveer 2 uur rijden van één van de bekendste parken in de Zuid-Amerika: Torres del Paine. Dit park staat vooral bekend om Las Torres, de granieten 'torens' (bergen) die meer dan 2500 meter boven de patagonische steppe uittorenen. Op een heldere dag kun je ze al van veraf zien. Ook de wandeltocht ernaartoe is erg populair, vanaf het uitkijkpunt heb je mooi zicht op het meer met daarachter Las Torres.

In het hoogseizoen gaan er regelmatig bussen naar het park zodat je er makkelijk met het openbaar vervoer kunt komen. Echter is het bij ons laagseizoen waardoor er geen bussen meer gaan en je genoodzaakt bent met een tour mee te gaan of een auto te huren. Ook andere activiteiten zoals de boot naar de glacier grey zijn gesloten in dit seizoen. Het is jammer dat sommige activiteiten niet meer gedaan worden deze tijd van het jaar maar het is ook wel weer lekker dat het overal zo rustig is en het park niet zwart ziet van de toeristen.

Omdat er geen bussen meer gingen hebben we besloten samen met onze twee zwitserse vrienden Daniël en Marion voor twee dagen een auto te huren en zijn we de dag na de hollandse pot, naar het park gereden. Het was de bedoeling om de hike naar Las Torres te maken maar omdat we nogal laat waren en het toch wel een uurtje of 8 lopen is zijn we eerst het park gaan verkennen. 's Ochtends was er redelijk wat bewolking aanwezig maar gelukkig werd het in de loop van de dag schitterend weer. Onderweg kwamen we allerlei wild tegen wat het park bewoond zoals de grootste vliegende vogel ter wereld; de condor (alleen van veraf dan). Verder moesten we nog regelmatig op het rempedaal trappen voor de Guanaco (een soort lama), die het liefst midden op de weg lopen en zagen we nog een aantal vossen, flamingo's, een stinkdier en heel veel konijnen. Er zouden op het park ook poemas moeten zijn, maar die zijn we helaas (gelukkig?) niet tegen gekomen. We hebben die dag onder andere de watervallen Salto Grande en de Salto Chico gezien, azuurblauwe meren en Lago Grey. Dit is een groot meer met in de verte de gletsjer Grey (waar dus in dit seizoen geen boten meer naartoe gaan). Vlakbij het uitkijkpunt van dit meer lag een grote ijsberg die van de gletsjer was afgebroken en in de zon had het ijs een prachtige blauwe gloed. Het was een erg mooie dag en het park is echt schitterend.

Omdat het best een lange dag was en we voor de wandeling naar Las Torres toch echt vroeg ons bed uit moesten hebben we besloten de wandeling een dag uit te stellen, de weersvoospellingen voor maandag waren ook beter. Zondags hebben we lekker kunnen lamballen; heerlijk uitgeslapen, ontbijtje om halfelf en een beetje geskypt met de familie.

De volgende dag was het echt zover, de wandeling naar Las Torres. Een wandeling van zo'n acht uur (vier uur heen en vier uur terug). Er was ons verteld dat het best een pittige wandeling was, vooral als er veel wind staat (waar het gebied bekend om staat) kan het lastig en koud zijn. De eerste twee uur zouden zwaar zijn omdat dit twee uur lang omhoog is, daarna zou het makkelijker worden waarbij de laatste 40 minuten het moeilijkst zijn. Dit is het stuk dat je over de rotsen naar boven moet klimmen totdat je bij het uitkijkpunt bent.

Na ruim twee uur rijden en het ontwijken van zo'n 20 konijnen, die het leuk vinden om over te steken net als er een auto aan komt, kwamen we met z'n drieen aan bij het park (Marion voelde zich niet lekker en kon helaas niet mee). Kim zag er een beetje tegenop (maar dat heb ik altijd 's ochtends vroeg bij de start van een lange wandeling, altijd wat opstartprobleempjes). Uiteindelijk viel het best mee, het eerste deel was niet zo steil als dat we verwacht hadden. Onderweg kwamen we het andere zwitserse stel tegen. Zij deden de meerdaagse wandeling en gingen nu de andere kant op. Ze vertelde dat ze niet naar de top waren gegaan omdat er veel sneeuw lag en het daardoor erg lastig was. Na eventjes gebabbald te hebben zijn we weer verder gelopen. We wilden heel graag naar de top en hoopte dat het wel meeviel met de hoeveelheid sneeuw. Bij de start van onze wandeling was het nog heerlijk weer, echter hoe verder we de vallei in gingen en hoe dichter we bij de Torres kwamen, hoe slechter het werd. De lucht werd steeds grijzer en uiteindelijk begon het ineens te sneeuwen!!! Aangekomen bij het begin van de klim zagen we dat er inderdaad veel sneeuw lag naar de top toe. Hoe hoger we klommen, hoe dieper de sneeuw werd, zo diep dat Kim bij sommige stappen tot haar kruis toe in het sneeuw stond. Gelukkig waren er drie man voor ons de berg op geklommen zodat we in hun voetstappen konden gaan staan, wat het iets makkelijker maakte. We hadden nog steeds de hoop dat als we bij de top aan zouden komen het zou opklaren en we een mooi zicht zouden hebben op het meer de Las Torres, na zo'n lange wandeling hadden we dat wel verdiend. Helaas, geen uitzicht voor ons. We hebben nog eventjes op de top gewacht maar het zag er niet naar uit dat de wolken zouden vertrekken en aangezien het er behoorlijk koud was zijn we maar begonnen met de terugtocht waarbij we, na af en toe uitglijden, toch weer heel beneden zijn gekomen. Het was jamer dat het boven aan de berg bewolkt was en we maar een klein stukje van de Torres konden zien maar de wandeling zelf was absoluut de moeite waard. Vooral nu de zomer voorbij is en overal de mooie herfstkleuren te zien zijn, zijn de uitzichten nog mooier. 's Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke pizza en zijn we vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag moesten we vroeg ons bed uit voor de bus naar El Calafate in Argentinië, weer een nieuw land op ons lijstje!! El Calafate is, net als Puerto Natales, ook weer een leuk klein stadje. 's Avonds hebben we wat boodschappies gedaan, een maaltje gekookt en samen met Daniël en Marion en nog een engels stel biertjes en wijn gedronken. De volgende dag hebben we het stadje verkend en een tour geboekt naar de Perito Moreno.

De Perito Moreno is een gletsjer die eindigt in een fjord en 30km lang, 5km breed en 60 meter hoog is!! Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Het is één van de belangrijkste natuurattracties in het zuiden van Argentinië. Het is mogelijk om dichtbij de gletjer te komen. Er zijn verschillende platforms vanwaar je zicht hebt op de gletsjer, je kunt er met een boot langsvaren en het is mogelijk een wandeling te maken op de gletsjer. Wij konden niet kiezen dus hebben het allemaal maar gedaan :)

Omdat we nog nooit op een gletsjer hadden gelopen leek ons dit wel heel gaaf om eens mee te maken, en als dat dan op één van de mooiste gletsjers ter wereld kan, kunnen wij dat natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan!! 's Ochtends werden we opgehaald en zijn we met onze tourgroep naar de opstapplaats voor de boot gereden. Hoe dichter we met de boot bij de gletsjer kwamen hoe groter deze werd. De Perito Moreno is echt gigantisch, je voelt je er heel klein bij. Na de boottocht moesten we nog een stukje wandelen naar de plaats waar we onze crampons aankregen. Met de crampons onder onze schoenen gebonden en na de instructie over hoe te lopen met deze pinnen onder je voeten (hard stampen met je voeten recht op het ijs) waren we klaar om de gletsjer op te gaan.

Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen en de wandeling was echt ge-wel-dig!! In het begin is het vreemd om met ijzers onder je voeten over het ijs te wandelen maar daar wen je snel genoeg aan. Op sommige sukken was het ijs erg hard zodat je hard moest stampen. We zijn verschillende heuvels opgelopen vanwaar je een mooi zicht had op de gletsjer. Hoewel het uitzicht erg wit was ;), was het echt schitterend om zover weg te kunnen kijken. Als klap op de vuurpijl kregen we nog een glas wiskey met gletsjerijs. Na de wandeling gingen we weer met de boot mee waarbij we langs de gletsjer af voeren, prachtig. Hierna werden we met de bus afgezet bij de platforms. Vanaf de platforms heb je een mooi uitzicht over de gletsjer. Omdat het zo'n warm weer was hoorde je regelmatig het gekraak van het ijs en zagen we ook een enkele keer grote stukken ijs naar beneden komen die met een plons in het water terecht kwamen. Ook dit was weer een geweldige dag en een ervaring om nooit meer te vergeten.

De volgende dag zijn we op de bus gestapt naar El Chalten, waarbij we onze grote rugtassen in het hostel konden laten omdat we hier twee dagen erna toch weer terug kwamen. El Chalten is een lief klein dorpje met slechts 600 inwoners maar trekt jaarlijks wel duizenden toeristen. Maar goed dat wij er in het laagseizoen waren en het ook hier weer lekker rustig was. De hoofdattractie is de Fitz Roy, een puntige berg die een beetje lijkt op de Las Torres. Ook hier heb je een wandeling naar een hoog gelegen meer van waaruit je een mooi zicht hebt op de berg en ook deze wandeling duurt 8 uur. Omdat we nogal pech hadden met het zicht op de Las torres en de weersvoorspellingen erg goed waren (maarja dat zegt niks, was bij de Torres ook) wilde we ook deze wandeling erg graag maken, misschien hadden we nu meer geluk.

's Ochtends rond 9 uur waren we klaar voor de wandeling. Niet erg vroeg maarja rond 9 uur begon het pas licht te worden en we hoefden nu niet eerst 2 uur te rijden maar konden vanuit het hostel naar de start van de wandeling lopen. Het weer zag er erg goed uit. Ook deze wandeling was weer schitterend met uitzicht over de vallei en ook bij deze wandeling was het laatste stuk klimmen maar nu lag er gelukkig niet zoveel sneeuw. Helaas lag er onder het beetje sneeuw dat er lag wel ijs!! Het was op sommige stukken zo glad dat je met handen en voeten naar boven moest klimmen en goed moest uitkijken dat je niet uitgleed (dan kun je onderaan weer opnieuw beginnen). Het was erg spannend, maar we waren niet de enige gekken die het erop waagde. Toen we de top bereikt hadden konden we genieten van een prachtig uitzicht (dit keer gelukkig wel) en waren we het geglibber naar boven snel vergeten, dat was het zeker meer dan waard. Na een tijd van het uitzicht genoten te hebben moesten we toch echt naar beneden. Kim had aan Arnold gevraagt maar een helikopter te laten komen, maar helaas. Het fijne van de dikke pak sneeuw bij de Torres was dat als je valt je een zachte landing hebt. Nu was het ijs en dus keihard. We zijn daarom ook heel voorichtig en op ons gemakje naar beneden gegaan en hebben het er gelukkig zonder kleerscheuren van af weten te brengen.

De volgende dag gingen we weer terug naar El Calafate om ons voor te bereiden op een lange busrit naar Puerto Madryn. En lang was deze zeker, 24 uur!! De bussen in Argentinië zijn gelukkig erg goed. Bij lange reizen is zelfs het eten inbegrepen (stel je er niet te veel van voor) en kun je soms nog meedoen met een spelletje bingo!! De bussen zijn helaas wel erg duur in Argentinië, maarja we hebben geen andere keus, we kunnen moeilijk 2 maanden op dezelfde plek blijven. Je kunt kiezen tussen een semi-cama en cama (half-bed en bed). De cama is het meest luxe, deze stoelen kun je vergelijken met de businessclass in het vliegtuig. Je hebt veel ruimte en de stoelen kunnen je bijna horizontaal zetten zodat je lekker kunt slapen. De semi-cama zijn ook prima maar we wilde toch wel een keertje de luxere uitproberen. De busreis was dus prima en we kwamen redelijk uitgerust aan in Puerto Madryn.

We zijn naar Puerto Madryn gegaan om walvissen te spotten. Eigenlijk was het nog net iets te vroeg, het seizoen was nog niet begonnen, maar we hadden gehoord dat de eerste walvissen al gezien waren. Ons hostel zat op nog geen 5 minuten lopen van het strand en de dag dat we er arriveerde en even een wandelingetje over de boulevard maakte hadden we meteen geluk. De eerste twee walvissen hadden we gespot!! De southern right walvissen komen naar dit gebied om te paren en baren. Vanaf het strand kun je ze vaak al zien. In het goede seizoen gaan er ook boten zodat je de walvissen van nog dichterbij kunt bekijken. Ook hier zaten wij buiten het seizoen dus geen boten, dat was wel jammer, nouja dan maar op eigen gelegenheid. Voor de volgende twee dagen hadden we daarom maar een fiets gehuurd.

De eerste dag zijn we met de fiets naar naar een uitkijkpunt gegaan. Dit punt was wat hoger gelegen zodat je heel de baai kon overzien. En we hadden weer geluk. Ook hier waren twee walvissen aan het paren. Echt gigantische beesten zijn het. Helaas kwamen ze niet dichterbij gezwommen, ze hadden het waarschijnlijk te druk met elkaar maar zelfs van zo'n afstand zijn ze al enorm. We hebben hier heerlijk een paar uur in het zonnetje genoten van het uitzicht en de geluiden die de walvissen maken.

De vogende dag weer op de fiets, nu op naar de zeeleeuwen. Aangekomen bij het strandje hoor je ze al van veraf brullen, of heel hard boeren, daar leek het meer op. Alle zeeleeuwen, en het waren er nogal wat, zaten op een klein strandje op een kluitje. En vechten dat ze kunnen, haha. Was leuk om te zien, vooral omdat er ook veel kleine zeeleeuwtjes waren. Wel een beetje stomme beesten. Ze zitten allemaal op hetzelfde strandje waardoor ze heel de dag ruzie aan het maken zijn en dat terwijl er een paar meer verder op een veel groter strand is.

De volgende dag hadden we alweer een lange reis voor de boeg. Maar nu geen 24 uur hoor, nee maar 23 uurtjes :P en dit keer geen businessclass. Ook dat was best te doen. Als je in bussen in Azië gezeten hebt valt alles mee. Op naar Mendoza!!! De wijnstreek van Argentinië!! En of de wijn smaakte?? Dat bewaren we voor de volgende keer.

Hasta Luego!!

Kim & Arnold