Biefstuk, zout en vliegen!

Na een lange busrit van ongeveer 23 uur vanaf Puerto Madryn waren we in Mendoza; de wijnhoofdstad van Argentinië! Na een korte taxirit vanaf het busstation kwamen we aan bij ons hostel Mi Casa. Dit bleek een erg leuk hostel te zijn en werd gerund door het echtpaar Lorainne en Gorge. De eerste avond werden we dan ook getrakteerd op een originele Argentijnse barbeque met een paar heerlijke grote lappen vlees. Omdat we echt bij de mensen thuis sliepen at de hele familie gezellig mee aan tafel, inclusief dochtertje Trinidad met een vriendinnetje en de hond Lola. Diezelfde avond nog hebben we beloofd om deze gezellige Argentijnse familie te laten genieten van onze Hollandse keuken, dus de volgende dag hebben we, net zoals een paar weken geleden in Chili, maar weer gehaktballen gemaakt met aardappels en bloemkool met kaassaus en ook in Argentinië vonden ze dit erg lekker.

Diezelfde dag hebben we een wandeling gemaakt door het stadspark San Martin, hebben we het Plaza de Independencia bezocht en hebben we een poging gedaan om naar het shopping mall te wandelen. Dit bleek nog een flink stuk wandelen te zijn en we dachten dat we verkeerd gelopen waren dus keerden we maar terug naar ons hostel. Achteraf bleek dat het winkelcentrum maar een blok verder was...

We konden het natuurlijk niet laten om in Mendoza een wijntour te doen! Dus zoals een paar echte toeristen hebben we ons in een tourbusje gepropt en hebben we twee plaatselijke wijnboerderijen bezocht. De eerste die we bezochten was nog een echt ouderwets boerderijtje waar ze al generaties lang wijn maken en de tweede een lelijke moderne fabriek. Gelukkig waren de rondleidingen erg kort en konden we lekker snel beginnen waarvoor we waren gekomen; wijn proeven! Bij beiden boerderijen kregen we elk drie redelijk goed gevulde glazen waarbij je eerst nog een uitleg kreeg over hoe je wijn moet proeven. Dorstig als we waren hadden we ons eerste glas al op bijna op toen we pas de uitleg kregen. Eerst moet je dus het glas met wijn tegen het licht houden om de kleur te bekijken, dan moet je de wijn voorzichtig rond draaien in het glas zodat de geuren van de wijn vrijkomen om deze beter te kunnen ruiken en dan kun je eindelijk een slok nemen en al dan niet weer uitspuugen (wat wij natuurlijk niet deden).

Ons reisplan was om na Mendoza weer terug naar Santiago te gaan om daar onze Chileense vrienden te bezoeken die we eerder op Paaseiland hadden ontmoet. Helaas gooide het weer roet in het eten, want op de bergpas tussen Mendoza en Santiago had het behoorlijk gesneeuwd waardoor deze was gesloten. Aangezien de bergpas de rest van de week dicht zou blijven en we geen zin hadden om nog zo lang in Mendoza te blijven hebben we maar besloten om nog wat langer in Argentinië te blijven en onze reis te vervolgen naar Salta in het noorden van Argentinië, wat ongeveer 18 uur reizen was met de bus. Dit zou eigenlijk een paar uur korter zijn, maar staken is een grote hobby in Zuid-Amerika en een paar honderd mensen vonden het nodig om een aantal wegen te blokkeren waardoor onze bus een stuk moest omrijden.

Salta is een redelijk grote stad met als grootste toeristische trekpleister de bijzondere rotsformaties die rondom de stad liggen. Omdat het alweer de derde lange busreis was in iets meer dan een week hebben we de eerste dag in Salta niet veel meer gedaan dan uitslapen, onze verplichte stadswandeling en hebben we een paar uitstapjes gepland in de omgeving van Salta. Onze eerste excursie ging naar Purmamarca die ook wel de zeven-kleuren berg wordt genoemd en hier hebben we als lunch lekker lama-vlees gegeten. De volgende dag hebben we het MAAM museum in Salta bezocht waar drie gemummyficeerde Inca-kinderen worden bewaard die zijn opgegraven bovenop een hoge berg in de buurt van Salta. Vroeger in de Inca-tijd werden er vrij regelmatig kinderen aan de goden geofferd en werden ze vaak bovenop een hoge berg geplaatst. Door de droge lucht zijn de kinderlijkjes erg goed bewaard gebleven en is het moeilijk voor te stellen dat ze daar al honderden jaren geleden werden begraven.

Tijdens onze tweede en laatste tour zijn we naar Cafayate gereden en hebben we onderweg een paar bijzondere rotsformaties bezocht met de pakkende namen "keel van de duivel" en "het amfitheater". Ook bij deze tour hebben we, heel vervelend, weer een wijnboerderij bezocht waarbij we weer een paar lekkere wijntjes hebben geproefd. Onze laatste avond in Salta hebben we ons getrakteerd op een heerlijke dikke en sappige Argentijnse biefstuk.

Daarna was het tijd om Argentinië achter ons te laten en weer terug te gaan naar Chili op weg naar het woestijnstadje San Pedro de Atacama. De weg naar San Pedro was erg mooi met hoge bergketens en diepe dalen met als hoogste punt de grensovergang die op ruim 4500 meter lag. San Pedro de Atacama is een echt toeristenstadje middenin de Atacama woestijn en er is dan ook erg veel te zien en te doen in de directe omgeving. Omdat San Pedro hoog ligt (ongeveer 2500 meter) en de lucht erg droog is is het een van de beste plekken ter wereld om sterren te kijken. Wij gingen 's-avonds dan ook met een georganiseerde tour mee die ons naar een observatorium bracht ongeveer tien minuten buiten de stad. Na een snelcursus sterrenkijken van de enthousiaste Canadese astronoom mochten we een blik werpen door een tiental grote telescopen die op het terrein geplaatst waren. Zo kon je onder andere de planeet Saturnus zien en een aantal mooie sterrenclusters. We wilden ook nog een foto maken van de melkweg, die in San Pedro erg goed is te zien en na een beetje hulp van een paar astronomen (die kennelijk beter wisten hoe onze camera werkte dan wij) hebben we een paar prachtige foto's kunnen maken. Omdat het in de woestijn s'-nachts flink kan afkoelen en het best fris was kregen we na afloop nog een lekkere kop warme chocolademelk.

De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt naar Pukara de Quitor wat ruïnes zijn van een oud indianenstadje met op de top van de heuvel een fort, wat nog een best pittige wandeling bleek te zijn in de droge woestijnlucht. Gelukkig was onze inspanning niet voor niets geweest, want we werden bovenop de heuvel getrakteerd op een prachtig uitzicht.

Een dagje uitrusten was er voor ons niet bij, want de dag na onze inspannende wandeling hadden we maarliefs twee uitstapjes op het programma staan; de geisers Del Tatio en de Valle de la Luna. Voor de geisers Del Tatio moesten we krankzinnig vroeg ons bed uit, al om half vier 's-morgens! Dit is zo vroeg, omdat de geisers het meest actief zijn bij de opgaande zon. En, eerlijk is eerlijk, het was best een mooi gezicht om de geisers te zien bij de opgaande zon maar we hadden er toch iets meer van verwacht en het thermische bad die je kon nemen was niet zo warm als dat ons werd beloofd. Leuk was wel dat toen we op de terugweg waren er een wilde vos vlak langs onze bus liep en even bleef staan zodat we een paar mooie foto's hebben kunnen nemen. Diezelfde middag zijn we nog naar de Valle de la Luna geweest. Deze vallei wordt zo genoemd omdat het net een maanlandschap lijkt en we hebben hier een vrij steile berg beklommen (zo steil dat we er op de terugweg een stukje al glijdend op ons kont terug naar beneden moesten) waar we een mooi uitkijkpunt over de vallei hadden. Als afsluiter van die dag hebben we kunnen genieten van de ondergaande zon.

Wat ook hoog op ons verlanglijstje stond om te bezoeken in Zuid-Amerika was de Salar de Uyuni, wat een grote zoutvlakte is in Bolivia. Een leuke en avontuurlijke manier om die zoutvlakte te bereiken is via een 4-daagse jeepsafari die we dan ook geboekt hadden met als start en eindpunt San Pedro de Atacama. We deelde onze jeep met twee Franse meiden, een Duitse meid en onze chauffeur Miquel. De eerste dag begon meteen goed, want Miquel moest een andere jeep helpen die vast was geraakt in de sneeuw en na wat ouderwetse Zuid-Amerikaanse chaos lukte het dan toch eindelijk om de jeep los te trekken. De rest van de dag werden we getrakteerd op een paar mooie meertjes vol met flamingos, kwamen we een kudde lama's tegen en hebben we een geiser bezocht. De eerste overnachting was ook meteen de hoogst gelegen van de jeeptocht, want ons "hotel" lag op ruim 4300 meter en was erg eenvoudig en bestond uit niet meer dan een paar muren met golfplaatjes als dak. Het was dan ook ijskoud 's-nachts en we hadden geen lekkere warme douche om even op te warmen. Gelukkig waren er in onze slaapzaal een paar bedden vrij dus hebben we van die bedden een paar extra lakens gepakt om het toch maar een beetje warm te krijgen.

De volgende morgen gingen we al weer op tijd op pad en omdat het die nacht had gesneeuwd was de omgeving weer erg mooi. Na een paar uur begonnen we alweer wat te dalen en ging het landschap over van besneeuwde bergen naar een droge woestenij en hebben we onderweg nog een paar stops gemaakt bij onder andere een meer en een droge open vlakte waar een spoorlijn doorheen liep. Tegen het eind van de middag kwamen we aan bij Hotel de Sal wat een hotel is die bijna helemaal gemaakt is van zout en ligt op het randje van de Salar de Uyuni. Gelukkig was het hier 's-nachts wat minder koud en hadden we zelfs een warme douche! Wat kan een warme douche dan toch heerlijk zijn.

De volgende dag gingen we dan toch eindelijk datgene bezoeken waarvoor we waren gekomen, de kers op de taart, de Salar de Uyuni. Vanaf het moment dat je de zoutvlakte inrijd lijkt het net of je in een andere wereld bent; overal om je heen zout dat als glas schitterd in het zonlicht en kraakt onder de autobanden. Onze eerste stop was bij Isla de Pescado, een grote rots als een soort eiland in de woestijn die helemaal begroeid was met cactussen waarvan de grootste negen meter hoog was en ongeveer zeshonderd jaar oud. Daarna reden we verder de zoutvlakte in om na een tijdje te stoppen en te genieten van de gigantische open vlakte om je heen en hebben we een leuke fotoshoot gedaan met mr. Jummy in de hoofdrol. Ook hebben we nog een zoutverwerkingsdorpje bekeken en bij het plaatsje Uyuni een treinkerkhof bezocht, wat eigenlijk niet meer was dan een hele hoop oud roest. In Uyuni hebben we afscheid genomen van onze reisgenoten, die in Bolivia verder gingen reizen en zijn we met ons tweetjes en een andere jeep en chauffeur begonnen aan de terugreis naar San Pedro de Atacama. Onderweg hebben we nog een overnachting gehad in het dorpje Villa Mar, moesten we er de volgende morgen weer erg vroeg uit (half vijf pfff!) en kwamen we rond negen uur aan op ons beginpunt; de grens van Chili en Bolivia waar we werden overgeladen naar een busje. Uiteindelijk duurde het nog ongeveer twee uur voordat we terugkwamen in San Pedro de Atacama, omdat er sneeuw op de weg lag en we het busje naar boven hebben moeten duwen. Uiteindelijk kwamen we dan toch na vier dagen weer aan in San Pedro en hebben we een schitterende ervaring gehad met als hoogtepunt de zoutvlakte van Uyuni.

Onze laatste stop in Chili voordat we naar Peru zouden gaan was het kustplaatsje Iquique. Iquique is een vrij rijk stadje in het noorden van Chili en dat kun je dan ook wel zien aan de vele oude gerestaureerde koloniale gebouwen en mooie boulevard. We wilden al een tijdje erg graag gaan paragliden en Iquique schijnt een van de beste plaatsen van Zuid-Amerika te zijn om dit te doen. Dus we hebben de stoute schoenen aangetrokken en voor de volgende dag een reservering gemaakt. Toeval wil dat er in ons hostel ook een Nederlands stel zat, Eline en Simon, die bij dezelfde organisatie hadden geboekt. Dus de volgende dag werden we met ons viertjes voor ons hostel opgepikt en werden we naar het startpunt gebracht; een hoge berg vlak achter de stad. Hier werder we in een paar flitsende paraglide pakken gehesen en werd iedereen aan zijn persoonlijke paraglider vastgemaakt. Na een stoomcursus van wat je wel en vooral niet moet doen werden de parachutes gehesen en moest je richting de afgrond lopen, wat best wel spannend was. Maar eenmaal in de lucht was het heerlijk en was het echt genieten van het adembenemende uitzicht. Aan de ene kant de bergen, aan de andere kant de zee en daar tussenin het stadje Iquique en na alweer een half uurtje werd de landing ingezet (Kim had de gekste/beste paraglider en maakte nog een 360 flip vlak voor de landing boven zee) en maakten we een zachte landing op het strand van Iquique. Wat was dit geweldig zeg!! Diezelfde avond zijn we met Eline en Simon nog uit eten geweest en hebben we lekker sushi gegeten.

Na deze mooie afsluiter hebben we de volgende dag Chili achter ons gelaten en gingen we op weg naar Peru, maar daarover meer in het volgende verslag.

Hasta luego amigos!!

Groetjes Arnold en Kim