Polonaise in Peru

Onze eerste stop in Peru was de stad Arequipa. Dit is, na Lima, de grootste stad van Peru en wordt ook wel "Ciudad Blanca", oftewel "de witte stad", genoemd door de vele koloniale gebouwen die de stad rijk is en gemaakt zijn van een wit vulkanisch gesteente. De stad is gelegen op 2.350 meter en na het laag gelegen Iquique moesten we weer even wennen aan de hoogte. We hebben de eerste dag dan ook niet meer gedaan dan door de stad slenteren en het bewonderen van de kolossale koloniale gebouwen. De volgende dag hebben we nog twee uur rondgedwaald in het gigantische klooster Santa Catalina. Dit klooster is zo'n 20.000 vierkante meter groot. Vroeger woonde hier de nonnen maar nu kunnen de toeristen dit prachtige klooster, met vele gangetjes, kamertjes, keukentjes etc. bezoeken.

Vanuit Arequipa hebben we een drie daagse wandeltocht geboekt door de Cañon del Colca. Deze canyon is wel 100 kilometer lang en op sommige punten meer dan 3.000 meter diep. Twee keer zo diep als de Grand Canyon!! Op het belachelijk vroege tijdstip van 3:00 werden we opgepikt door onze gids Patty. Na onderweg een stop te hebben gemaakt voor een ontbijtje gingen we op weg naar Cruz del Condor. Het uitzichtpunt om condors, de grootste vliegende vogel in de wereld, te spotten. We hadden al een paar keer een condor gezien maar dat was altijd van een behoorlijke afstand, hier zouden we ze van dichtbij kunnen zien. Aangekomen bij het uitkijkpunt waren we in eerste instantie een beetje teleurgesteld, geen condor te zien. Maar na wat geduld kwamen er twee condors uit het niets opduiken en vlogen op korte afstand voorbij. Uiteindelijk kwamen er steeds meer tevoorschijn. Volgens ons zijn ze een beetje camerageil aangezien ze rakelings langs komen vliegen waarbij ze steeds proberen in de camera te kijken, haha. Wat een gigantische beesten zijn het toch, en wat hebben ze toch een lelijke kop :P

Na het condorspotten gingen we verder naar het startpunt van de wandeltocht. Onze groep bestond uit onze gids, vier gezellige engelsen en wij. De eerste dag was voornamelijk naar beneden wandelen. Dat klinkt makkelijk, maar 2,5 uur afdalen, waarbij het op sommige stukken best steil is, is geen pretje voor de knietjes en de voetjes. Kim heeft hier dan ook een paarse teennagel aan over gehouden (geen idee hoe dat precies komt). We hadden wel schitterende uitzichten over de canyon. Na de afdaling moesten we nog een stukje naar een dorpje lopen waar we gingen lunchen en waar wij bleven overnachten. 's middags zijn we er nog met onze gids op uit getrokken waarbij we informatie kregen over bomen, planten en vruchten. Sommige planten waren dodelijk, andere weer goed voor de maag etc. Maar de belangrijkste les die wij geleerd hebben is dat je de cactusvrucht eerst moet ontnaalden voordat je deze plukt (wat wij dus niet gedaan hadden en twee dagen later nog naaldjes uit onze handen aan het pulken waren).

De tweede dag was een korte wandeling met als eindpunt de Oase. Een groene plek onder in de canyon die we de eerste dag al zagen liggen en er heerlijk uitzag omdat elk hostel zijn eigen zwembad heeft! Daar aangekomen hebben we uiteraard eerst een duik genomen in het zwembad en hebben we lekker in het zonnetje gelegen. Toen de zon achter de bergen verdween zijn we naar de rivier gegaan en hebben we gekeken hoe ze probeerde vis te vangen met een net. Na 's avonds spaghetti te hebben gegeten zijn we een beetje op tijd naar bed gegaan omdat we de volgende dag weer vroeg op moesten. Om 5 uur zouden we beginnen met de klim van 3 uur pffff!! Je kon ook een muilezel bestellen, maar dat hebben we maar niet gedaan. We dachten lekker wat uurtjes te slapen maar nadat ik, Kim, 's nachts ziek werd, de spaghetti eruit kwam en me echt beroerd voelde, hebben we niet zo'n goede nachtrust gehad. Maar 's ochtends om 5 uur stonden we wel klaar. Ik met een duf hoofd, een lege maag en een misselijk gevoel (had ik nou maar wel een muilezel besteld :P). Het waren drie zware uurtjes. Boven aangekomen kregen we een ontbijtje en gingen we met het minibusje weer terug richting Arequipa, waarbij we nog enkele stops maakte maar waar Kim niet veel van heeft meegekregen aangezien ik voornamelijk in de bus ben blijven zitten. Ik was blij toen we terug waren in ons hosteltje in Arequipa en op bed kon ploffen, eventjes uitzieken.

De volgende dag ging het al iets beter. We hebben die dag weer een beetje door de stad geslenterd en verder niet veel gedaan. 's midddags hebben we nog een drankje gedaan met Eline en Simon, die ook in Arequipa waren beland, en om 20:30 vertrok onze nachtbus naar Cusco.

De busorganisatie Cruz del Sur schijnt een van de beste te zijn in Peru. We hebben dan ook deze bus genomen naar Cusco, na de vele bussen die hier het afgelopen jaar al de afgrond in gestort zijn wil je zo min mogelijk risico nemen. Alles was prima geregeld. De bagage kun je van tevoren inchecken; een half uur van tevoren kun je naar de wachtruimte waarbij eerst je handbagage gecontroleerd wordt; als je eenmaal in de bus zit komt er iemand met een camera langs die alle gezichten filmt; de stoelen zijn lekker ruim en 's avonds hadden we nog bingo ook!!

We wilde 24 juni in Cusco zijn omdat het dan groot feest is, Inti Raymi, het feest van de zon! Heel de maand juni zijn er al festiviteiten in de stad maar op deze dag vind het grootste spektakel plaats wat duizenden bezoekers trekt, het was er dan ook behoorlijk druk. Inti Raymi was de zonnegod van de Inca's en ten tijde van het Inca-rijk werd er een ceremonie gehouden ter ere van deze god om de kortste dag te vieren. Tegenwoordig wordt dit jaarlijks gevierd op 24 juni met als hoogtepunt de show bij de ruïnes Sacsayhuaman, gelegen op een heuvel in Cusco. 's middags zijn wij eerst naar de Plaza de Armas gegaan waar een show gehouden werd. Iedereen was uitgedost in kledij van de Inca's, heel mooi om te zien, de show was prachtig. Hierna begonnen we aan de wandeling naar de ruïnes waarbij we in een file naar boven moesten lopen. Boven aangekomen was het ontzettend druk. Er is een heuvel waarvandaan je de show kunt zien maar deze zag zwart van de mensen. We konden niet echt een goed plekje meer vinden om de show te kunnen zien. Uiteindelijk zijn we maar ergens in het gras gaan zitten en hebben we genoten van het zonnetje. We konden de show niet zien, maar wel horen en zijn maar weer op tijd naar beneden gewandeld om het filelopen te vermijden.

De dag na het feest hadden we een rustige dag. Cusco is nog hoger gelegen als Arequipa, namelijk 3.326 meter, dus ook hier moesten we af en toe even naar adem happen. We hebben een museumpje bezocht en het een en ander geregeld voor onze trip naar de Machu Picchu. De volgende dag hebben we de bus gepakt naar Ollantaytambo. Vanuit dit plaatsje hebben we de trein genomen naar Aguas Calientes, dit is een dorpje aan de voet van de berg waarop de Machu Picchu gelegen is. We hadden twee nachten geboekt in een hostel zodat we een hele dag hadden voor ons bezoek aan deze oude Inca-stad.

De volgende ochtend zijn we vroeg aan de wandeling naar boven begonnen om de drukte voor te zijn en om 6:00 uur voor de ingang te staan want dan gaat het park open. Er gaan ook bussen naar boven die je voor de entree van het park afzetten maar wij wilde wel het gevoel hebben enige moeite te hebben gedaan de Machu Picchu te bereiken. Het was zo'n 20 minuten wandelen naar het punt vanaf waar de klim begon. Vanaf dit punt was het nog 1,5 uur omhoog, en niet geleidelijk aan omhoog maar 1,5 uur traplopen, hoge treden, lage treden, brede, smalle ga zo maar door! Dat was nog best een zware klim, vooral voor Arnold aangezien nu hij last had van zijn maag (het is toch wat met die magen, maar nu is alles weer goed hoor). Uiteindelijk boven aangekomen stond er al een hele rij voor de ingang, we hadden ook al een paar bussen horen passeren. We dachten de drukte te ontlopen maar dat was helaas niet gelukt. In het park was het dan ook al gigantisch druk, dan maar eerst naar de 'sungate' lopen. Dit leek maar een klein stukje wandelen maar was ook nog 1,5 uur! En hierna moesten we nog de Machu Picchu berg op, want daar kon je maar tot 11:00 uur binnen. Weer 2 uur omhoog klimmen! Maar wel met als resultaat een mooi uitzicht. Arnold heeft het, ondanks dat hij zich niet helemaal fit voelde, allemaal overleefd. Na al het klimmen waren we wel te aan een koud drankje waarna we de rest van de Inca stad verkent hebben. Wat een prachtige en mysterieuze plaats is het toch!! Hoe heeft men dit vroeger zo kunnen bouwen? Op de top van de berg en met stenen die zo nauwkeurig in elkaar passen. Waarvoor diende het precies? En waarom hebben de Inca's deze locatie ooit verlaten? Er zijn nog veel vragen betreffende de stad waar men geen antwoord op heeft. Later in de middag was het veel rustiger in het park, zodat we lekker op ons gemakje rond hebben kunnen lopen zonder hordes mensen om ons heen. Het was een schitterende en vermoeiende dag.

De enige manier om de Machu Picchu te bereiken is, of met een meerdaagse wandeltocht of vanaf Aguas Calientes. Maar dit plaatsje ligt erg afgelegen tussen de bergen en er gaan geen wegen naartoe, alleen een spoorrails. Je kunt er daarom ook alleen per trein komen. Dit weten de Peruanen goed uit te buiten, de treintickets zijn nogal prijzig. Voor een enkeltje van Ollantaytambo naar Aguas Calientes betaal je, voor het goedkoopste ticket, bijna 55 dollar. En dat is voor een ritje van nog geen 1,5 uur (en wij maar denken dat de treinen in Nederland duur zijn). De terugweg zijn we dan ook via de 'sluiproute' gegaan. Tja, zoals het gezegde, er leiden altijd meer wegen naar Rome.

De sluiproute bestaat uit een 2 uur durende wandeling langs het spoor, niet het spoor waar wij met de trein over zijn gekomen en waar ieder uur een trein voorbijkomt maar de andere kant op. De wandeling was gelukkig vlak, want we hadden het wel even gehad met klimmen, en komt uiteindelijk uit bij een hydro-elektriciteitscentrale. Hiervandaan konden we een busje nemen naar een plaatsje genaamd Santa Maria. In Santa Maria dachten we snel een bus te kunnen pakken naar Ollantaytambo, waar we die nacht zouden overnachten. Uiteindelijk hebben we er 3 uur moeten wachten en hadden we geen bus maar een privéauto waar we mee mee konden rijden. De chauffeur, een dokter, had waarschijnlijk net een nieuwe auto die hij even uit wilde proberen en racete er flink op los, door de bergen en de bochten met aan een kant een enorme afgrond. Gelukkig hebben we ons heilig christoffeltje en zijn we er weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Soms staan we er echt van te kijken dat we weer heel zijn aangekomen met de absurde rijstijlen (we willen jullie niet ongerust maken hoor).

Aangekomen in Ollantaytambo was het al redelijk laat. We wilde nog een ruïne gaan bezoeken maar die hebben we maar gelaten voor wat het is. Na de Machu Picchu stellen de overige ruïnes in de omgeving toch weinig meer voor. De volgende twee dagen zijn we verder door de Sacred Valley gereisd waarbij we de laatste dag in Pisac hebben rondgebracht en over de zondagsmarkt hebben gelopen met als hoogtepunt van de dag het eten van empenadas en een potje darten. Met een magnetisch bord en magnetische pijltjes valt dat nog niet mee, en ja, Arnold heeft me flink ingemaakt (maar dat komt volgens mij door de Pisco Sour). Over Pisco Sour gesproken....... daar vertellen we meer over in ons volgende verslag.

Na weer teruggekeerd te zijn in Cusco en in ons welvertrouwde hosteltje, waar we een groot deel van de bagage achtergelaten hadden, hebben we de volgende dag de bus genomen naar Puno, een stad aan het Titicaca-meer. En of we nog niet hoog genoeg waren, Puno ligt op wel bijna 4.000 meter! De eerste dag hebben we een tour geboekt naar Sillustani. Dit zijn graftorens, sommige wel 12 meter hoog. Het stond in de Lonely Planet als het hoogtepunt van Puno, maar het viel nogal tegen.

Voor de volgende dag hadden we een twee daagse tour op het programma staan van het Titicaca-meer met een overnachting op een van de eilanden. Lake Titicaca is het grootste meer van Zuid-Amerika (8.340km2) en het hoogst gelegen, commercieel bevaarbare meer ter wereld. De eerste stop was op een van de Uros eilanden. Dit zijn drijvende eilanden die gemaakt zijn van riet. Het zijn kleine eilandjes waar 2 tot 10 families wonen. Het is bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven en hoe de eilanden en de woningen gemaakt zijn. Het Uros-volk bouwden deze kunstmatige eilanden oorspronkelijk om de Inca's te ontvluchten, die op dat moment het vaste land domineerden. Nu is het voornamelijk een toeristenattractie geworden en probeert het volk zoveel mogelijk souvenirs te verkopen. Ondanks dit was het toch interessant om te zien.

Na het Uros eilandje zijn we naar Armantani gevaren. Hier zouden wij overnachten bij een lokaal gezin om te ervaren hoe het is om hier te leven. Aangekomen kreeg iedereen een gastgezin toegewezen. Wij zaten samen met een taiwanees bij Benedictus. Hij woont samen met zijn vader en een oud omaatje. Normaal gesproken kookt de vrouw des huizen en kunnen wij dan meehelpen, maar bij ons werd het eten afgehaald. De meeste mensen zaten in een redelijk goed hostel, wij zaten daarentegen bij een van de armste families van het eiland. We hadden geen elektriciteit en geen stromend water. We moesten ons wassen met water uit een emmer, dat bij een put gehaald moet worden en hadden een doorgezakt bed. Op het eiland kennen ze een roteringssysteem. Als er mensen blijven overnachten maakt het roteringssysteem uit waar dat is. Echter zijn er veel touroperators die zich daar niet aan houden en steeds naar hetzelfde gezin/hostel gaan. Hierdoor worden deze gezinnen steeds rijker en blijven de andere families arm. Je ziet ook veel goede accommodaties op het eiland, terwijl er ook nog veel mensen zijn die in een gare woning wonen, en daar zaten wij dus. Maar daar waren we op voorbereid en we hopen de familie zo een beetje te hebben geholpen, al is het niet veel. Toen we ieder een armbandje bij ze kochten waren ze dolgelukkig en toen we onze gastheer een biertje aanboden tijdens het feest was hij helemaal in zijn sas :) Het was een bijzondere ervaring!

's avonds hadden we nog een feestje tegoed. Na te zijn uitgedost in traditionele kledij gingen we op pad naar het zaaltje waar het feest gehouden werd. In het begin zat iedereen nog op de plastiek stoeltjes langs de dansvloer maar op een gegeven moment ging het dak eraf (oké das een beetje overdreven). Bijna iedereen stond in een kringetje op de dansvloer, hand in hand, te dansen en opeens waren we plotseling de polonaise aan het lopen, haha, en dat nog verkleed ook, het leek wel carnaval!! Na nog geen 1,5 uur keerde iedereen alweer huiswaarts en hebben wij ook maar de biezen gepakt.

De volgende dag gingen we nog een ander eiland bezoeken waarna we weer terugkeerde naar Puno. Puno zelf is niet veel aan. Na hier nog een nachtje te hebben doorgebracht zijn we dan ook maar weer teruggekeerd naar el Ciudad Blanca, oftewel Arequipa!

In ons volgende verslag zullen we meer vertellen over de Pisco Sour (die we inmiddels al behoorlijk wat op hebben) en over Arnolds kookkunsten!!

Tot snel!!

Ciao,

Kim & Arnold